De lonicera-hype

Tekst en fotografie: Roeland Vranckx

Een veel voorkomend tafereel in het Vlaamse verstedelijkte landschap: een bombastisch paneel met opschrift ‘al tien van de twaalf woningen verkocht’. Het fluo opschrift werd over een prachtige, driedimensionale presentatie van een appartementsgebouw in aanbouw geplakt. Opvallend: de impressie op het straatbord toont verhoudingsgewijs eenderde tuin. De rest van het beeld is ‘gebouw’ en een paradijselijk blauwe lucht met wolkjes.

 Ik informeer bij de bouwpromotor naar de groenplannen. De aanbesteding is eenvoudig: zoveel m² lonicera, m² gazon, m² liguster. Geen specificaties omtrent de plantgrootte, het graszaadmengsel, de noodzakelijk grondverbetering... Zelf in te vullen? Of een zoektocht naar de goedkoopste en snelste oplossing?

 In alle naïviteit hebben we even nagevraagd of een meer doordacht voorstel ook welkom was. Een voorstel mét bomen en met een gelaagde schikking van planten, variatie in onderhoudsextensieve plantensoorten, accentuering van de entreeruimtes, bomendreefjes van Amelanchier, integratie van kleurrijke nectarplanten, trotste Paulownia’s,… . Dit geschakeerde palet betekende slecht een kleine meerprijs van 1500€, zo werd berekend en meegedeeld. Tevergeefs. De voortuin werd gebanaliseerd tot het oorspronkelijke ‘idee’: een egaal vlak van 250m², van voorgevel tot straatlijn, miserabele loniceraplantjes. Een fris en glanzend blaadje, dat wel. Maar het duiveltje in mij zou niet treuren indien een hardnekkige lonicera-ziekte, in navolging van de huidige buxusmalaise, de kop opsteekt. Het zou de beeldkwaliteit van vele parken, pleinen en tuinen alvast ten goede komen.

 Slimme projectontwikkelaars en architecten fleuren hun verkoopsbrochures graag op met bomen en groen, bijtjes en bloemen, bankjes en kuierende mensen (liefst moeders met buggy’s en rondborstige mannequins) om hun saaie schoendozen aan te kleden en te verkopen. Maar bij oplevering, wanneer alle verkoopsovereenkomsten getekend zijn, is dat verfrissende tuingeheel ver te zoeken. Dan tellen alleen de euro’s. En de nieuwe eigenaars, die een huis met oogstrelende boomkruinen dachten te krijgen, komen bedrogen uit.

 Je buigt soms beter het hoofd als je voor werkzekerheid kiest. Maar de goede tuinier in ons krijgt dat moeilijk over zijn groene hart. Contra uniformisering en verloedering van de (semi-) openbare ruimte, moet de leuze blijven. Ja, meneer de ontwikkelaar, zelfs gras verdient een deskundige aanleg en met lonicera houdt het tuinverhaal heus niet op.

 Ik blijf liever naïef.